Difusa

Sinto que non son boa blogueira por ser tan difusa.

Sei o que teño que facer, pero miña mente divaga ideas que procrastinan ata límites insospeitados.

A pereza domíname e socializar tras o traballo semella algo moito máis real que contar experiencias nun blog. Pero as veces é moito máis necesario contalas por aquí -a modo podcast- que facer un monólogo entre a xente.

[Saber quen escoita e quen non de verdade]

Unha persoa que coñecín fai pouco animábame a facer disto un formato e lle respondín "Xusto comecei a facer 'tanxible' esa mesma idea". E sentinme unida de forma onírica a esa alma-idea.

A perspectiva da vida fainos irreais por momentos. Queremos espremer cada sensación emotiva ata o final. Moitas veces ata que nos fai dano e é entón cando queremos expresar as cousas. E iso provoca que os demais disfruten do teu drama (coma porcos no esterco) e que un mesmo viva dende a perspectiva dos outros coma se foras un negativo. Un fotograma illado.

[todo de cara ao exterior/ pensamentos intrusivos]

Meu interior é ese paxaro inocente que confía na vontade das persoas. Que quere contar historias e vivilas en primeira persoa e, iso amigues, é o que me fai ser difusa e inconstante á hora de escribir neste blog.

As ideas que eclipsan a miña mente loitan por ver cal é a prioritaria. Pero o cansancio de vivir para traballar rematan por adormecer as gañas.

Ao final, o monstro creativo ataca cando semella estar todo tranquilo e aí é cando aparecen estas verbas para perdoarme a min por non ser constante coas idas que hai en min. Perdoarme por ser como son: difusa, imprevista e emotiva.

Despedinme daquel home coma se fose un vello amigo. Si que era verdade que tiña avanzada idade e moitas experiencias na vida. Èl acababa de compartir comigo algunhas das súas historias para unha reportaxe sobre 'O Día Internacional das persoas cuidadoras' e, tras amosarme unha realidade tan crúa como vivir o alzhéimer da súa muller, este home de 82 anos, só amosaba amor e positividade.

Xubilado e con todo, quizáis, feito na vida, o nativo de Marín, tiña a súa rutina creada. "Me levanto, leo el periódico en la cafetería y a las tres voy en el bus a Pontevedra para ver a mi esposa", afírmame o señor.

Tras confirmar que o amor de verdade existe, polo menos para algúns afortunados, ambos descubrimos que seguíamos o mesmo camiño. Reducindo 15 marchas ás que suelo camiñar de cotío, intentei poñerme aos seus pasos. Dende a miña perspectiva eran tan lentos e torpes que si tornaran ser un corpo, mataríanme da impaciencia. Porén a súa alegría e conversa non o fixo. "Tengo que arreglar X cosa, pero llego a casa y me pongo el televisor y pasan los días...", dí o mariñense con tal gratitude que fixo que plantexara as esixencias da miña vida.

Respirei profundo e repensei o fácil que era a vida. O 'kit' era esa pequena cousa: ver a televisión, ir a ler o xornal a cafetería, etc . Ante esa actitude de satisfacción polas pequenas cousas do xubilado fixo que unha frase golpeara forte miña mente: "iso è a vida".

E regresei á redacción tranquila, sosegada e coa esperanza de que a ansiedade non aparecera coma un espantallo. Volvín a casa e, xa na cama, repensei o concepto.

A vida è algo ordinario. Non è a temporada de Sexo en Nova York nin Xogo de Tronos. Tampouco son as expectativas que a cabeza montou nin as que o resto da xente cree de ti. En realidade, somos ese manoxo de ansiedade por non lograr o que o resto da estructura social creou e, a vida e a felicidade son só mirar a televisión. Como fai Víctor tras facer unha pequena rutina para manterse vivo e na que nunca falta darlle amor ao que queda da súa esposa con alzheimer cada día.

Sociedade vírica

A vida è de forma abstracta extraordinaria e na práctica ordinaria. A felicidade, en realidade, reside en comprender iso. En aceptalo e fluír con ela. Pero que fácil sona e que difícil, ás veces, è facelo cando a sociedade è algo tan vírico. Aínda que procures abstraerte de todo, sempre unha verba, un chiste, un xesto è contaxioso. Crenzas, costumes sempre veñen do alento dos máis achegados.

Pensándoo ben, a COVID, non se propaga tan fácil como 'o contido', na súa ampla palabra do que conforma a palabra sociedade.

"Hai que perderse cousas"

Iso foi o que me dixo unha compañeira de piso cando lle conto esta historia. Ela, tamén quere ser adepta do deus rutina e desbotar certos comportamentos adquiridos coa recuperación da 'vida social' tras eliminar as restricións por mor da pandemia.

Quizáis sexa ou non os efectos, pero o que está claro è que vèn sendo tempo de facer tres respiracións profundas e descansar.